Een warme oproep!

Ik ben, zoals sommigen wel weten, al enkele maanden thuis. Depressie, burn-out, bore-out, u mag zelf een naam kiezen. Ik heb nooit de behoefte gehad er een exacte naam op te plakken. Zoals vaker is het waarschijnlijk een combinatie van meerdere dingen.

Ik heb erg diep gezeten, doodop, ongelukkig, aan alles twijfelend. En laat me u verzekeren, dat is geen pretje. Echt niet. Maar ik ben er bovenop. Zo goed als. Nu en dan een donkere dag, maar die zullen er bij blijven horen. Dat heb ik aanvaard en vind ik ok.

Sinds enkele weken durf ik zeggen dat het beter gaat, dat ik er zo goed als door ben. Ik heb ook besloten eindelijk weer aan het werk te gaan, ik kijk er naar uit. Aan de andere kant besloot ik ook om me even de tijd te gunnen. Tijd om een job of functie te vinden die me biedt wat ik zoek én ook de tijd om de batterijen echt weer op te laden. Allemaal stappen die ik zette in samenspraak met mijn arts en mijn jobcoach.

Maar goed, er moest even iets uit. Komt ie!

Terugkijkend op de periode die nu stilaan achter me ligt, stel ik vast dat echt medeleven, begrip en sympathie vaak ver te zoeken zijn als het gaat over ‘ziek zijn in het hoofd’. Versta me niet verkeerd, ik ga hier geen klaagzang afsteken. Ik ben erdoor en heb er heel veel uit geleerd. Misschien is het voor de bedoeling om toch iets meer empathie te creëren.

Ik ging een paar keer op vakantie. Aanvankelijk om even weg te zijn van alles, om even te vluchten van alles wat me naar beneden haalde en om te zoeken naar schoonheid. Schoonheid die ik vaak vind in de natuur. Ik ging later op reis in groep. Onder andere om te zien of ik klaar was om weer in groep te functioneren. Ik wandelde veel. Dat gaf, en geeft me nog steeds, rust. Ik probeerde de kinderen zo vaak mogelijk met de fiets naar school te brengen. Fijn, gezond en goed voor het milieu. Ik zocht, met andere woorden, naar zoveel mogelijk rust en positieve input om de strijd in mijn hoofd te kunnen blijven voeren en er niet aan ten onder te gaan.

Ik heb me daar nooit voor geschaamd en dat doe ik nog steeds niet. Ik heb daar open over gesproken en deelde het ook op de social media. Maar dat ligt blijkbaar zeer moeilijk. Als je thuis bent op doktersbevel, word je duidelijk niet geacht leuke dingen te doen. Je moet ongelukkig in je bedje liggen en vooral niets moois delen met de wereld. Want dan komen de reacties… ziek thuis en toch op verlof… als ge kunt gaan wandelen, kunt ge ook werken… ik wil ook wel eens rustig gaan fietsen en mooie zonsopgangen zien… profiteren van het systeem, dat is het ja…

Je kan blijkbaar maar beter thuis zitten met een fysieke ziekte. Daar is meer begrip voor. Dat is me erg duidelijk geworden. Vind ik dat erg? Voor mezelf niet, ik heb er heel veel uit geleerd. Soms krijg je heel warme reacties en steun uit hoeken die je zelf niet eens wist liggen, anderen die je als nabij beschouwde hoor je niet of negatief. Niet altijd prettig, wel leerzaam.

Afsluitend een warme oproep. Oordeel niet te snel, toon wat begrip en zorg goed voor jezelf en je naasten. Opdat noch jij noch zij belanden waar jammer genoeg steeds meer mensen belanden.